Benden geçmiş.

Üniversiteye geldiğimiz ilk yıllar.Nasıl heyecan doluyuz.Evden de ayrılmışız,özgürlüğün tadını doyasıya çıkarmanın peşindeyiz.Kan da kaynıyor.Gözler felfecir okuyor.En ufak dansta kendimizi piste atabilecek gibi hissediyor,geceleri sokaklarda bağırıyor,çağırıyoruz.

Dün gece ile 3-4 sene önceki ben'i karşılaştırdım bir an kendimle mekanda.Bir his kalmamış oynamak adına;kalabalığa karışmak adına.Köşemizde pek de sefil bir şekilde oturuyoruz.Tek yaptığımız aman,uf,pof nidaları ile kendimizi beğenmiş şekilde sağı solu eleştirmek.Tek eğlenceli yanı oydu diyebilirim.4 sene önce bizle de dalga geçenler olmuştur diye de içimden geçirmeden edemedim.Oynasın yeni gelenler,eğlensinler,coşsunlar,içsinler,öğrensinler.Daha çok vakitleri var aslında farkedemedikleri kadar kısa.Haklılar.biz de haklıydık.

Geçmiş gitmiş göz açıp kapayıncaya kadar.O heves kalmamış.Artık başka şeylere bakar olmuşuz.Gelecek kaygısı taşır olduk.Kendimiz için,sevdiklerimiz için,mutluluk için,yar için.Aklımız bir karış havadan yere inmiş durumda.Her şey ne kadar çabuk geçmiş.Peh ki ne peh.

Biri şu bacakları durdursun.

Ortaokulda başlayan bacak sallama hastalığımı durduramıyorum.Artık hastalık diyorum çünkü farkında olmadan zangır zangır salladığımı görüyorum.Mübarekler yorulmuyor da.Sebeplerine bakayım dedim.Genelde psikolojik olarak yaklaşılmış konuya.Sinirliyken,heyecanlıyken ya da korktuğu zaman insan bacaklarını sallar gibi şeyler yazılmış,çizilmiş.Doğrudur da ama benim sorunumun bunlar olduğunu sanmıyorum.Her türlü ruh halinde sallanmaya başlıyor bacaklar.Bir başka tarafdan da şeker hastalarında görüldüğü ile ilgili bir haber gördüm.Şimdilik sağlamız ama onun da olduğunu sanmıyorum.Bacak bacak üstüne attığım zaman bile sallıyorum.Ne sinir durum aman!Kurtulabilir miyim ki bu durumdan meraklardayım.